002. Stay forever in London

Błądziłam w tej hali dobrą godzinę, aż wpadłam na kogoś. Ofiarą okazała się być Pattie ! Trzymała w dłoni butelkę wody.

-Pattie ! Gdzieś ty była ? - spytałam podnosząc ją z ziemi, ponieważ przy zderzeniu upadła. 

-Tori ty żyjesz ! Już dobrze ? Napij się. - podała mi butelkę z wodą. Chwyciłam ją i wzięłam łyka.

-To tylko omdlenie.

-A gdzie Niall ? Wiesz że to on cię uratował ?

-Tak, ale zapomnijmy o tym. Pewnie miałam urojenie, wracajmy do domu...

-Jutro mamy lot. I jak koncert ci się podobał ?

-Bardzo, a ty to chyba nie posikałaś się z emocji gdy Liam cię wziął na scenę.

-No to było mega ! Prawie zemdlałam. Ej ale co się z tobą stało ? Dlaczego ty tak nagle przykleiłaś się do podłogi ?

-Słabo się poczułam. Nieważne, wracajmy już do tego hotelu.

-Dobrze, chodźmy. 

Ruszyłyśmy do celu. Hotel "California" na Mall Street. Prościzna, nawet ja wiem gdzie to jest. Pattie całą drogę paplała o tym koncercie, że po jakimś czasie już nawet nie wiedziałam o czym gada. Typowe. 

-...wzięłam dla ciebie autograf. - zakończyła i wzięła łyk wody. No tak, jak się tyle gada to w gardle może zaschnąć.

-Dzięki. O patrz już jesteśmy.

Weszłyśmy do środka ekskluzywnego holu. W recepcji zakwaterowałyśmy się i dostałyśmy klucz do pokoju. Na dwudziestym dziewiątym piętrze ! Oszaleli, jak my mamy tam trafić ? Szłam za Pattie. Obłędny to był ten hotel, tak że się jaram. No dobra żartuję. Jedna noc, nie ma co. Rano mamy wylot z powrotem. Pojechałyśmy windą na swoje piętro i otworzyłyśmy pokój. Normalny, nic szczególnego. Dla dwóch osób ? Takie tam dwa łóżka i telewizor, jedyne co się rzucało w oczy. Umyłyśmy się i przebrałyśmy w piżamy. Ja jeszcze siedziałam na Twitterze, za to Pattie robiła sobie paznokcie.

-Zauważyłaś jak Zayn się na mnie patrzył ? - odezwała się nagle.

-Ooo tak i Liam to samo, ale... Z Paynem to raczej nie ma co, bo on ma dziewczynę. 

-Hm... No tak, ale widziałaś spojrzenie Zayna ? Wow, wydaje mi się że mu się podobam.

-Na pewno, musisz go spytać. Ale powiedz o co ci chodzi z tym że Niall akurat na mnie leci ?

-No nie wiem, tak mi się wydaje. Poza tym... Chciał cię wziąć na scenę.

-A co z moją ręką ? Hello ! Nie widzisz ?

-Co ma ręka do tego, pomógł by ci.

-Wiesz, już miałam dość wypadków i jeszcze to omdlenie. Zresztą po co mu ktoś taki jak ja ? Nie potrzebny do szczęścia w ogóle, przecież on ma dziewczynę, tę Holly Scally, czy kto tam. 

-W sumie masz rację.

Nikt nie zdążył się odezwać, bo zadzwoniła moja komórka. Od razu odebrałam. 

-Hallo ? Tata ? 

-Tak Tori. Muszę cię poinformować o czymś ważnym, zostałem menadżerem pewnego boybandu z Wielkiej Brytanii, mówiłem ci zresztą już o tej pracy, więc... Nie musisz wracać już do Dublina, szkołę załatwię ci w Londynie, przeprowadzamy się tutaj. 

-Ale... Ale... Tato, ja zostawiam przyjaciół, a co z Pattie ?

-Przykro mi, ale... Nic nie poradzę. 

-No świetnie wiesz. - rzuciłam podnosząc głos.

-Nie tym tonem.

-Bo co ?

-Bo naprawdę dostaniesz karę na wychodzenie. 

-Pff... - prychnęłam - To gdzie mam się zatrzymać ? 

-Jutro rano po ciebie przyjadę, a Pattie będzie musiała sama wrócić do Dublina. 

-Zajebi...

-Tori. - upomniał mnie tata.

-Sorry. Dobra, jak sobie chcesz, ale będę przyjeżdżać do niej co dwa tygodnie na weekend. 

-Nie mam nic przeciwko. 

-W porządku. To na razie. - powiedziałam sztucznie udając zadowoloną, posłuszną dziewczynkę. Rozłączył się, a we mnie się gotowało.

-Boże, Pattie... - jęknęłam przez zaciśnięte zęby - Mój tata został menadżerem jakiegoś zespołu i zostaję tutaj na stałe. Tu będę chodziła do szkoły.

-Co ? A co ze mną ? Nie będziemy się spotykać ? 

-Będziemy, co dwa tygodnie na weekend.

-Ale głupio, ja cie kręce... Ja cię też będę odwiedzać,nie myśl sobie!

-Nie myślę, mam nadzieję nawet ! - przytuliłam ją mocno - Nie martw się, beze mnie będzie ci lepiej, na bank. Masz jeszcze Jess, Makkie i Cloe, będzie dobrze.

-No coś ty, z nimi nie da się gadać tak dobrze jak z tobą. Jezu jak mi będzie ciebie brakować. Ale jeszcze mamy Twittera i Skype, co nie?

-Ale to nie to samo. - westchnęłam.

-Niby tak, ale... Pomyśl też optymistycznie. 

-Nie da się ! - podniosłam ton głosu, jednak od razu ucichłam. Nigdy się tak nie wydzierałam. 

-Trudne jest to, wiem. To... Wracam do Dublina już bez ciebie... - po jej policzku popłynęła samotna łza. Naciągnęłam rękaw swojej beżowej piżamy i wytarłam ją. 

-Będzie dobrze, obiecuję. - złapałam ją za dłoń, żeby wesprzeć, choć wiedziałam że nie będzie dobrze. Jestem rozerwana.

-Tak uważasz ?

-Mhm. Nie płacz, bo nie warto. Przecież nie rozłączają nas na zawsze, co nie ?Będziemy się odwiedzać. 

-Plus też widać są. No nic to, trzeba żyć dalej. Idziemy spać ?

-Jasne. - odparłam na odczepnego. Położyłam się i... Normalnie jak człowiek zasnęłam. 

_________________________________________

I jak rozdział  ? Liczę na miłe komcie ;**